Zaburzenia psychiczne to utrudnienia funkcjonowania społecznego i/lub psychicznego jednostki, noszące znamiona cierpienia, zlokalizowane wokół objawu osiowego.
Posiadają określone dynamikę, etiolologię, patogenezę, symptomatologię.
Pojęcie zaburzenia wiąże się z pojęciem zdrowia psychicznego, normalności zachowania oraz jego patologii. Określenie granic normalności jest często zbędne, a zazwyczaj bardzo trudne. Psychiatria i neurologia wiążą zaburzenia psychiczne z przyczynami organicznymi i neurochemicznymi. Psychologia najczęściej łączy większosć zaburzeń z czynnikami intrapsychicznymi, doświadczeniami społecznymi i poziomem nasilenia stresu. Skrajne podejście, jak antypsychiatria, czy psychologia systemowa przerzucają ciężar patologii z procesów intrapsychicznych na interakcje społeczne, zwłaszcza związane z rodziną pochodzenia.
W związku z tak odmiennymi podejściami, odchodzi się od stosowania określenia choroba psychiczna, które wiąże się z postrzeganiem "chorej" psychiki tak, jak w medycynie postrzega się choroby somatyczne.