Co to jest nerwica?

Z wielu stron możemy dziś usłyszeć: „mam nerwicę”, „jestem znerwicowany”, „on/ona jest taki/a znerwicowany/a”. Cóż to oznacza? To, co potocznie określamy mianem nerwicy, w języku fachowym nazywa się zaburzeniem nerwicowym lub zaburzeniem lękowym. Ta druga nazwa bardzo wyraźnie oddaje sedno sprawy…
Można powiedzieć, iż nerwice są grupą zaburzeń wywołanych przez czynniki psychologiczne, takie jak: psychologiczne konflikty, trudne sytuacje, problemy, których nie można rozwiązać czy długotrwały, ciężki stres. Urazy psychiczne, trudne wydarzenia życiowe i zaburzenia związane ze stresem (z nieumiejętnością radzenia sobie z nim, jego długofalowością i nasileniem), są określane jako czynniki wyzwalające zaburzenia nerwicowe. Zaburzenia mogą występować pod postacią somatyczną, czyli fizjologiczną, cielesną np. bóle głowy, żołądka, omdlenia itp. Objawy i dolegliwości mogą przypominać i sprawiać wrażenie zaostrzonych i przesadzonych reakcji na trudne problemy czy na stres. Często mówi się o takich ludziach, że „mają słabe nerwy”. Dolegliwości prowadzić mogą do trudności w stosunkach z innymi i trudności w pełnieniu określonych ról społecznych (np. roli matki, ucznia, żony). Nerwice charakteryzują się brakiem zniekształcenia rzeczywistości - nie występują tu omamy czy halucynacje - oraz zachowaniem krytycyzmu wobec swoich objawów – osoba chorująca na zaburzenia nerwicowe czuje i wie, że to, co się z nią dzieje nie jest normalne, czuje się źle ze swoimi dolegliwościami.
Ale czy każdy, kogo określamy mianem człowieka ze słabymi nerwami choruje na zburzenia nerwicowe?
za:poradnikmedyczny